Caving in Soppong
Door: Liza
Blijf op de hoogte en volg Liza
29 April 2015 | Thailand, Chiang Mai
Soppong 19 – 22 april
Eindelijk heb ik even tijd gevonden om weer wat te schrijven. Vandaag is het 27 april. Ik zit momenteel in de slowboat die me uiteindelijk, hopelijk, naar Luang Prabang in Laos zal brengen. De laatste week heb ik weer heel wat beleefd. Van 19 t/m 22 april heb ik in Soppong gezeten om de grotten in de omgeving te bezichtigen, daarna heb ik besloten terug te reizen naar Chiang Mai om vervolgens 2 dagen later door te gaan naar Chiang Rai, waar ik de afgelopen 2 nachten heb doorgebracht.
Soppong dus. Sopping ligt ergens op de weg zo’n 1.5 uur rijden van Pai naar Mae Hong Son. Toen ik het minibusje uitstapte vond ik het best spannend. Simone zou doorreizen naar Mae Hong Son om vanuit daar een trekking te doen, maar ik had gelezen en gehoord over alle grotten en wilde deze kans niet voorbij laten gaan. Vanuit Soppong ben ik achterop gegaan bij een motorbike taxi, die me naar Cave Lodge bracht zo’n 9 km verderop. Slik. De eerste keer even helemaal alleen, achterop een scooter bij een vreemde, maar uiteindelijk ben ik zo blij dat ik het gedaan heb.
Cave Lodge wordt gerund door John, die tevens bijna alle grotten in de omgeving heeft ontdekt en onderzocht. John zelf heb ik verder niet echt gezien, maar de lodge hangt vol met foto’s de hij heeft genomen van de grotten en lokale (berg)stammen. De lodge is gebouwd aan de rand van een dal waar een riviertje door heen stroomt. Het lijkt dus net alsof het een grote boomhut is. Het uitzicht is geweldig: veel groen, uitzicht op de rivier, met af en toe een groep waterbuffels of koeien die voorbij komen. Om het boomhut gevoel compleet te krijgen is de lodge uitgerust met enkele hangmatten, een vuurplaats (die we overigens niet gebruikt hebben want het was warm genoeg) en een echte schommel. Een klein paradijsje.
Toen ik aankwam was het leeg: iedereen was natuurlijk op excursie. Wel was er een Nederlandse jongen uit Eindhoven, Jules, die dezelfde dag zou vertrekken. Samen zijn we nog naar een van de meest bekende grotten gelopen, Cave Lod. Daar namen we een guide die ons vervolgens meenam op een bamboe raft door de grot. We hebben tijdens onze rondleiding best gelachen. Onze guide, een kleine Thaise vrouw, kon bijna geen Engels behalve de woorden die zogenaamd de rotsformaties omschreven (“waterfall”, “buddha”, “tiger”, etc.). Op een lichtelijk dwingende manier werd ons duidelijk gemaakt dat we toch echt foto’s moesten nemen wilde ze doorlopen. Wat vleermuizenstank, glibberige traptreden, en enkele foto’s later, wilde ze ons een hele oude ‘tekening’ laten zien. Niet dat wij helemaal begrepen wat ze bedoelde, maar een foto nemen was natuurlijk geen grote moeite, al hadden we geen idee waar we onze camera’s nou eigenlijk op richtten. Dit was natuurlijk foute boel, en uiteindelijk heeft ze de foto maar voor ons gemaakt.
Eenmaal terug heb ik samen met Zach, een Amerikaanse jongen, in de rivier gezwommen. Aan de waterkant deed een vrouw de was, iets verderop was een vrouw rivier steentjes aan het zeven terwijl haar dochtertje toekeek, en twee jongens van ongeveer 8-9 jaar oud waren naast ons aan het duiken naar visjes. Heerlijk, eindelijk koelte, rust en natuur! Het geluid van de krekels, het bellen van passerende waterbuffels, en het zachtjes waaien van de bomen - hier kon ik wel even blijven. Dat er af en toe een stroomstoring was, nam ik maar voor lief.
De volgende dag ging ik op een grottentocht samen met 8 anderen (Colin, Zach, Chris, Tara Rebecca, Lindsey, Laura & Jeff) die ik had leren kennen bij het avondeten. De meeste van hen komen uit Amerika en geven in Thailand Engelse les op een school voor een paar maanden. Ze hadden nu twee weken vakantie wegens Songkran.
De grottentocht was echt heel vet. We hebben totaal 3 grotten bezocht en onderweg veel van de omgeving gezien. De omgeving is overigens nu wel heel droog omdat het zomer is. Er hangt een permanente ‘haze’ omdat de boeren veel verbranden, maar niettemin is het uitzicht op alle heuvels en velden, met hier en daar een hut, mooi.
De eerste grot die we bezochten was de Fossil Cave. Hier stond geen water in, maar er waren wel mooie rotsformaties en fossielen te zien. De tweede grot heette de Waterfall Cave, die, zoals de naam al verraadt, uitmondde in een ondergrondse waterval van ongeveer 30 meter. Deze grot was tevens de meeste leuke om doorheen te gaan. We moesten echt door nauwe gangetjes door het water kruipen. Niet aan te raden voor mensen met claustrofobie! De derde grot was de Xmas Cave, waar mensen schijnbaar met kerstmis lampjes ophangen.
Moe, maar ontzettend voldaan, kwamen we vervolgens terug bij de lodge. Een heerlijke, zelfgemaakte pizza, die we s’ ochtends al besteld hadden, wachtte ons op. Een goed einde van de dag dus.
Mijn eerste gedachte toen ik de volgende ochtend opstond: spierpijn! Mijn tweede gedachte: shit, ik heb me laten overhalen voor een nieuwe, zware, tocht.
Bepakt met zwemvesten, helmen, lampen, genoeg water, lunch en camera’s gingen Jeff, Lindsey, Rebecca, Tara en ik (samen met 2 guides!) op weg naar een net geopende grot. Tham Nam Hoo, waar maar zes groepjes ons voor waren gegaan. En ik begrijp waarom. Zwaar dat deze tocht uiteindelijk bleek! Als ik dat van tevoren had geweten weet ik niet of ik wel was meegegaan..
We moesten eerst meer dan een half uur een hele steile en spannende helling omlaag lopen voordat we überhaupt bij de ingang van de grot kwamen. Vervolgens hebben we maar liefst 7 (ja, ze-ven!) uur in de grot gelopen, gekropen, geklauterd en gezwommen. Deze grot was niet nauw, maar had wel diepe stukken met water waar je doorheen moest zwemmen. Alleen gaat zwemmen niet heel makkelijk als er allemaal rotsen onder water liggen.. We hebben totaal 8 km afgelegd: 4 km erin en dezelfde 4 km eruit. Toen we uiteindelijk op het diepste stuk waren in de grot gaven we elkaar high-fives, niet helemaal beseffende dat dit nog maar de helft was en we ook de helling weer terug op moesten klimmen.
Bijzonder was deze ervaring wel. We hebben geluncht in het donker middenin een grot, bijna opgegeven, en zijn toch weer doorgegaan. De hele tocht ging met ups en downs. Soms had ik echt geen zin meer en vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was, soms had ik mezelf overtuigd dat dit leuk ‘survivelen’ was. Achteraf vind ik het heel gaaf om gedaan te hebben, maar ik zal wel drie keer nadenken voordat ik weer aan zoiets begin.
Aan het einde hadden we het er nog wel even over dat zoiets natuurlijk niet in deze aard wordt aangeboden in Amerika/Europa. Er zouden op zijn minst touwen zijn om jezelf aan vast te houden. Wel moet ik zeggen dat ik me geen moment onveilig heb gevoeld. Onze 2 guides waren heel bekwaam en wisten perfect de weg.
De laatste dag in Cave Lodge was een rustdag. De meeste mensen waren al weer weggegaan, maar ik kon niet eerder het minibusje terug naar Chiang Mai nemen. Ik had besloten niet meer door te reizen naar Mae Hong Son, omdat ik het vermoeden had dat het qua natuur redelijk gelijk zou zijn aan Soppong. Gezien mijn spierpijn was dit overigens ook zo erg nog niet, want veel lopen kon ik toch niet. Ik heb dus de hele dag maar een beetje rondgehangen in de lodge. Samen met een Indiaas koppel heb ik s’ avonds nog gekeken naar de (honderden? duizenden?) ‘swifts and bats’ die in een uit de Cave Lod grot vlogen. Niet zo indrukwekkend als dat het in alle reisboeken omschreven staat, maar zeker een goed einde van mijn avonturen hier.
Eindelijk heb ik even tijd gevonden om weer wat te schrijven. Vandaag is het 27 april. Ik zit momenteel in de slowboat die me uiteindelijk, hopelijk, naar Luang Prabang in Laos zal brengen. De laatste week heb ik weer heel wat beleefd. Van 19 t/m 22 april heb ik in Soppong gezeten om de grotten in de omgeving te bezichtigen, daarna heb ik besloten terug te reizen naar Chiang Mai om vervolgens 2 dagen later door te gaan naar Chiang Rai, waar ik de afgelopen 2 nachten heb doorgebracht.
Soppong dus. Sopping ligt ergens op de weg zo’n 1.5 uur rijden van Pai naar Mae Hong Son. Toen ik het minibusje uitstapte vond ik het best spannend. Simone zou doorreizen naar Mae Hong Son om vanuit daar een trekking te doen, maar ik had gelezen en gehoord over alle grotten en wilde deze kans niet voorbij laten gaan. Vanuit Soppong ben ik achterop gegaan bij een motorbike taxi, die me naar Cave Lodge bracht zo’n 9 km verderop. Slik. De eerste keer even helemaal alleen, achterop een scooter bij een vreemde, maar uiteindelijk ben ik zo blij dat ik het gedaan heb.
Cave Lodge wordt gerund door John, die tevens bijna alle grotten in de omgeving heeft ontdekt en onderzocht. John zelf heb ik verder niet echt gezien, maar de lodge hangt vol met foto’s de hij heeft genomen van de grotten en lokale (berg)stammen. De lodge is gebouwd aan de rand van een dal waar een riviertje door heen stroomt. Het lijkt dus net alsof het een grote boomhut is. Het uitzicht is geweldig: veel groen, uitzicht op de rivier, met af en toe een groep waterbuffels of koeien die voorbij komen. Om het boomhut gevoel compleet te krijgen is de lodge uitgerust met enkele hangmatten, een vuurplaats (die we overigens niet gebruikt hebben want het was warm genoeg) en een echte schommel. Een klein paradijsje.
Toen ik aankwam was het leeg: iedereen was natuurlijk op excursie. Wel was er een Nederlandse jongen uit Eindhoven, Jules, die dezelfde dag zou vertrekken. Samen zijn we nog naar een van de meest bekende grotten gelopen, Cave Lod. Daar namen we een guide die ons vervolgens meenam op een bamboe raft door de grot. We hebben tijdens onze rondleiding best gelachen. Onze guide, een kleine Thaise vrouw, kon bijna geen Engels behalve de woorden die zogenaamd de rotsformaties omschreven (“waterfall”, “buddha”, “tiger”, etc.). Op een lichtelijk dwingende manier werd ons duidelijk gemaakt dat we toch echt foto’s moesten nemen wilde ze doorlopen. Wat vleermuizenstank, glibberige traptreden, en enkele foto’s later, wilde ze ons een hele oude ‘tekening’ laten zien. Niet dat wij helemaal begrepen wat ze bedoelde, maar een foto nemen was natuurlijk geen grote moeite, al hadden we geen idee waar we onze camera’s nou eigenlijk op richtten. Dit was natuurlijk foute boel, en uiteindelijk heeft ze de foto maar voor ons gemaakt.
Eenmaal terug heb ik samen met Zach, een Amerikaanse jongen, in de rivier gezwommen. Aan de waterkant deed een vrouw de was, iets verderop was een vrouw rivier steentjes aan het zeven terwijl haar dochtertje toekeek, en twee jongens van ongeveer 8-9 jaar oud waren naast ons aan het duiken naar visjes. Heerlijk, eindelijk koelte, rust en natuur! Het geluid van de krekels, het bellen van passerende waterbuffels, en het zachtjes waaien van de bomen - hier kon ik wel even blijven. Dat er af en toe een stroomstoring was, nam ik maar voor lief.
De volgende dag ging ik op een grottentocht samen met 8 anderen (Colin, Zach, Chris, Tara Rebecca, Lindsey, Laura & Jeff) die ik had leren kennen bij het avondeten. De meeste van hen komen uit Amerika en geven in Thailand Engelse les op een school voor een paar maanden. Ze hadden nu twee weken vakantie wegens Songkran.
De grottentocht was echt heel vet. We hebben totaal 3 grotten bezocht en onderweg veel van de omgeving gezien. De omgeving is overigens nu wel heel droog omdat het zomer is. Er hangt een permanente ‘haze’ omdat de boeren veel verbranden, maar niettemin is het uitzicht op alle heuvels en velden, met hier en daar een hut, mooi.
De eerste grot die we bezochten was de Fossil Cave. Hier stond geen water in, maar er waren wel mooie rotsformaties en fossielen te zien. De tweede grot heette de Waterfall Cave, die, zoals de naam al verraadt, uitmondde in een ondergrondse waterval van ongeveer 30 meter. Deze grot was tevens de meeste leuke om doorheen te gaan. We moesten echt door nauwe gangetjes door het water kruipen. Niet aan te raden voor mensen met claustrofobie! De derde grot was de Xmas Cave, waar mensen schijnbaar met kerstmis lampjes ophangen.
Moe, maar ontzettend voldaan, kwamen we vervolgens terug bij de lodge. Een heerlijke, zelfgemaakte pizza, die we s’ ochtends al besteld hadden, wachtte ons op. Een goed einde van de dag dus.
Mijn eerste gedachte toen ik de volgende ochtend opstond: spierpijn! Mijn tweede gedachte: shit, ik heb me laten overhalen voor een nieuwe, zware, tocht.
Bepakt met zwemvesten, helmen, lampen, genoeg water, lunch en camera’s gingen Jeff, Lindsey, Rebecca, Tara en ik (samen met 2 guides!) op weg naar een net geopende grot. Tham Nam Hoo, waar maar zes groepjes ons voor waren gegaan. En ik begrijp waarom. Zwaar dat deze tocht uiteindelijk bleek! Als ik dat van tevoren had geweten weet ik niet of ik wel was meegegaan..
We moesten eerst meer dan een half uur een hele steile en spannende helling omlaag lopen voordat we überhaupt bij de ingang van de grot kwamen. Vervolgens hebben we maar liefst 7 (ja, ze-ven!) uur in de grot gelopen, gekropen, geklauterd en gezwommen. Deze grot was niet nauw, maar had wel diepe stukken met water waar je doorheen moest zwemmen. Alleen gaat zwemmen niet heel makkelijk als er allemaal rotsen onder water liggen.. We hebben totaal 8 km afgelegd: 4 km erin en dezelfde 4 km eruit. Toen we uiteindelijk op het diepste stuk waren in de grot gaven we elkaar high-fives, niet helemaal beseffende dat dit nog maar de helft was en we ook de helling weer terug op moesten klimmen.
Bijzonder was deze ervaring wel. We hebben geluncht in het donker middenin een grot, bijna opgegeven, en zijn toch weer doorgegaan. De hele tocht ging met ups en downs. Soms had ik echt geen zin meer en vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was, soms had ik mezelf overtuigd dat dit leuk ‘survivelen’ was. Achteraf vind ik het heel gaaf om gedaan te hebben, maar ik zal wel drie keer nadenken voordat ik weer aan zoiets begin.
Aan het einde hadden we het er nog wel even over dat zoiets natuurlijk niet in deze aard wordt aangeboden in Amerika/Europa. Er zouden op zijn minst touwen zijn om jezelf aan vast te houden. Wel moet ik zeggen dat ik me geen moment onveilig heb gevoeld. Onze 2 guides waren heel bekwaam en wisten perfect de weg.
De laatste dag in Cave Lodge was een rustdag. De meeste mensen waren al weer weggegaan, maar ik kon niet eerder het minibusje terug naar Chiang Mai nemen. Ik had besloten niet meer door te reizen naar Mae Hong Son, omdat ik het vermoeden had dat het qua natuur redelijk gelijk zou zijn aan Soppong. Gezien mijn spierpijn was dit overigens ook zo erg nog niet, want veel lopen kon ik toch niet. Ik heb dus de hele dag maar een beetje rondgehangen in de lodge. Samen met een Indiaas koppel heb ik s’ avonds nog gekeken naar de (honderden? duizenden?) ‘swifts and bats’ die in een uit de Cave Lod grot vlogen. Niet zo indrukwekkend als dat het in alle reisboeken omschreven staat, maar zeker een goed einde van mijn avonturen hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
