Het waterfestijn dat Songkran heet.

Songkran in Chiang Mai, 13 t/m 15 april

Het is natuurlijk al weer veel te lang geleden. Ik ga er dan ook een reis-cliché in gooien: er is zoveel gebeurd dat ik soms niet weet waar ik moet beginnen met schrijven. Al heb ik wel netjes mijn eigen dagboek bijgehouden, ook nog een blog schrijven was iets te veel van het goede. Bij deze de rest van mijn dagen in Chiang Mai.

Iets wat ik bij mijn vorige post was vergeten te vermelden: het sap sap sap liedje! Tijdens onze kookcursus hebben we deze geleerd en gezongen, en natuurlijk moest ik dit nog met jullie delen. Het is een ietwat losse vertaling naar het Engels, maar daar moeten jullie het maar mee doen.

“ Sap sap sap sap sap
Sap sap sap sap sap
Mun pet mum sab sap kaothung shaong
Thom-thai-tom lao hai hwang
Pat thai tom pai hai hwang
Sud “May Kaidee” nun sep eleeee..”

[Yummy yummy yummy. It’s spicy, it burns, but don’t worry, it’s yummy inside your heart. When you are cooking, don’t worry because you are cooking. When cooking pad thai don’t worry. Yummy. May Kaidee recipe is very, very yummy.]

Waar was ik gebleven – ah, Songkran. Songkran is het Thaise Nieuwjaar dat mid April gevierd wordt. Songkran is Sanskriet voor ‘het binnenkomen van de zon in elk teken van de dierenriem (Zodiac)’. Tijdens Songkran worden alle zonden traditioneel weggewassen met (bloemen) water. Natuurlijk heeft Songkran tegenwoordig ook een commercieel aspect voor alle toeristen en is het voor hen eigenlijk een enorm groot watergevecht dat meerdere dagen aanhoudt. Omdat het weekend er nu aan voorafging was het feestgedruis al een paar dagen eerder begonnen. Vooral in de buurt van de Tai Pae Gate betekende dit dat je hier al niet droog voorbij kon (wat Simone en ik dus op zondag al ervoeren) en watertasjes om je mobiel droog te houden werden gretig op elke straathoek verkocht.

Ondanks dat we toch wel wat vooronderzoek hadden gedaan, hadden we ons echt niet voorgesteld dat Songkran zo massaal en zo nat zou zijn. Gelukkig hadden we ons goed voorbereid door toch nog een nieuw waterpistool te kopen en deze keuze heeft ons zeker niet teleurgesteld. Ik had er overigens ook zo’n ultra hippe bril bijgekocht om mijn ogen ook maar een beetje proberen te beschermen tegen al het vieze water dat ik ongetwijfeld over mij heen zou krijgen. Ik had al gehoord dat de dagen na Songkran het aantal oog- en oorinfecties abnormaal hoog is. Evenals het aantal verkeersdoden overigens. Je kunt je voorstellen dat bakken water en al dat alcohol dat genuttigd wordt niet ten goede komt van het verkeer hier. Totaal zijn er dit jaar 306 doden gevallen in 6 dagen door Songkran alleen. Vorig jaar lag dit getal rond de 1000, dus het ziet er naar uit dat iets in de veiligheidscampagne goed is gegaan (al vind ik 306 ook nog heel hoog). Verder is het gehalte aan mensen met pleisters, verband of gebroken ledematen ontzettend hoog – dus ik heb lekker veilig (nouja, niet veilig voor het water) deze dagen alles te voet gedaan.

De eerste echte dag van Songkran hebben Simone en ik enthousiast meegedaan. We zijn drijfnat geworden, weer opgedroogd, weer drijfnat geworden, opgedroogd, nat geworden, ga zo maar door, en ondertussen redelijk verbrand. S’ middags hebben we urenlang gekeken bij de optocht die eindigde bij de Wat Phra Singh. Voordat de optocht langskwam hebben we bij de tempel rondgehangen want er was weer van alles gaande. Zo was ereen monnik op een zingende manier gebeden aan het opzeggen op de achtergrond, en ik kwam helemaal tot rust terwijl ik langzaam door de tuin liep. Even weg van het watergevecht, heerlijk.

De optocht was indrukwekkend. Er kwamen heel veel mooie opgemaakte meisjes voorbij die speciale lange nagels droegen en af en toe stopten om een dans te doen. Er reden ook allemaal boeddha beelden mee. Elke keer dat er eentje voorbijkwam gooide iedereen er water overheen. Iemand op de wagen ving dit vervolgens op (uiteraard bleven deze personen zelf ook niet droog) en schonk dit weer terug aan de mensen. Dit gebeurde in plastic bekertjes, maar soms ook in hele mooie zilveren kommetjes. Met dit water werden dan bijvoorbeeld kinderen gezegend of het werd ‘hergebruikt’ voor het volgende beeld. Simone en ik zijn ook meerdere keren gezegend en het was mooi om te zien hoe iedereen ons bij het hele proces betrok.

Een ander bijzonder moment van deze dag was toen we vlakbij de Women’s Prison langs een kleine tempel liepen. We wilden net verder gaan toen er een monnik aankwam met een ietwat stout gezicht en een emmer in zijn handen. Deze werd vervolgens over ons heen gekieperd. Wegrennen was natuurlijk geen optie dus we lieten het allemaal maar gebeuren terwijl we hem bedankten. Nou, volgens mij zijn wij genoeg gezegd zo!

Het valt mij trouwens op dat de monniken hier helemaal niet zo afzonderlijk leven als ik had verwacht. Ze, vooral de jongere monniken, kletsen met leeftijdsgenoten, zitten op hun smartphone, en er zijn er zelfs een paar met tattoos en een sigaret in hun hand. Helaas is het niet meer gelukt om een ‘monk’ chat te doen in Chiang Mai, want ik was best benieuwd geweest naar hoe een typische dag er voor hen uitziet. Misschien ergens anders!

S ’avonds hebben we de hele dag rondgelopen met Martin die terug uit Pai was gekomen. We waren eindelijk helemaal weer opgedroogd, maar konden het niet weerstaan om mee te doen met alle feestende mensen die voor het ‘Happy Café” stonden. Een paar uur laten dropen we kletsnat af om op te warmen (ja, ook al was het nog steeds boven de 30 graden) met een biertje (zeg gerust een toren van 3 liter bier) in een ander café. Hier leerden we Dennis kennen uit New York die spontaan bij ons aansloot. Dennis is een heel enthousiaste jongen die ons meteen uitnodigde om naar een conferentie te gaan in Bangkok, de watervallen die hij de volgende dag wilde bezoeken, en vroeg of we hem later wilden bezoeken waar hij verbleef ergens in het zuiden van Thailand. [Uiteindelijk heb ik besloten dit allemaal niet te doen, maar wel aardig van hem dat hij het aanbood].

De volgende dag verhuisde ik al vroeg naar mijn nieuwe hostel om te zorgen dat mijn spullen niet al te nat werden tijdens het lopen. Helemaal ingepakt kwam ik uiteindelijk alsnog droog aan. Half 9 was blijkbaar iets te vroeg voor al onze feestgangers. Het nieuwe hostel, The Living Place 1, was het tegenovergestelde van mijn oude hostel. Overal liepen mensen rond die me meteen groetten en Aree, de eigenaresse, gaf me een warm welkom. Achteraf was het iets te veel van het goede, omdat de meeste mensen echt alleen voor het feesten kwamen. Ik kon/wilde daarin niet helemaal meekomen, maar ik vond het wel heel fijn om gewoon mensen om mij heen te hebben nadat ik in het andere hostel bijna altijd alleen was geweest. Omdat ik na aankomst toch nog moest wachten om in te checken, ben ik bij de buren gaan eten samen met Dennis, Simone, en Misha (vriendin van Dennis). Mijn eerste smokkelontbijt met gerookte zalm en gepocheerde eieren, en wat was het lekker. Als je toevallig de foto op Facebook voorbij hebt zien komen, weet je wat ik bedoel.

Simone en ik hebben vervolgens besloten om deze dag Songkran over te slaan om even bij te komen, en zijn teruggegaan naar de plek waar we enkele dagen daarvoor ook een massage hadden genomen. Dit keer zijn we voor de 2 uur durende massage gegaan, en ik ben om. Bij die van 2 uur worden ook je hoofd en schouders uitgebreid gemasseerd, zo fijn!

S’ avonds hebben we met Beatrice en Dennis gegeten bij May Kaidee, waar we onze kookcursus hadden gedaan. Toch nog even die lekkere massaman curry eten.. Hier leerden we Scott kennen die alleen aan een tafeltje zat, een hele bijzondere en interessante jongen. Ietwat dromerig, maar met ontzettend gave ideeën waar ik op een ander moment nog wel terug zal komen. Eenmaal terug in het hostel heb ik nog een tijd van een afstandje de mensen uit mijn hostel aanschouwd tijdens hun drankspel, maar ik voelde er niet heel veel voor om echt mee te doen.

De volgende dag konden we er weer vol tegenaan en zijn we met veel mensen uit mijn hostel de straten opgegaan. We hebben ons op een gegeven moment gesetteld in, wat een rustig straatje had kunnen zijn, maar nu de watermuur bleek voor alle mensen die er doorheen wilden. Elke keer als er een tuk-tuk, songtheaw, fietser of wandelaar aankwamen werden deze onmiddellijk tot een halt geroepen en van top tot teen natgemaakt met ijswater (de bakken met ijswater zijn het ergste omdat je ze meestal niet verwacht. Al moet ik zeggen dat het warme moot –sloot- water ook ontzettend vies aanvoelt). Hilarisch natuurlijk en we hebben ons uren vermaakt.

Eenmaal weer terug in mijn hostel heb ik lekker gedoucht en een praatje gemaakt met wat jongens uit mijn hostel. Een van hen (Brody) reist al 2 jaar de hele wereld rond, doet hier en daar wat werk, en wil overal heen behalve terug naar Amerika. Daarna zijn we met een hele groep naar de plaatselijke ladyboy show geweest en heb ik onderweg leuke gesprekken gevoerd met Vanessa uit Auckland. De ladyboy show was best wel geweldig. Ze zullen ongetwijfeld elke avond hetzelfde geplaybackte stuk opvoeren, maar dat maakt het niet minder leuk. Wat een costuums met glitter en veren! Ik moet ook bekennen dat ik redelijk jaloers ben op hun vrouwelijkheid: no way dat ik mijn heupen zo kan bewegen en zo’n catsuit mij zo goed staat. Misschien moet ik ook maar een paar lessen volgen..

Ondanks dat de rest allemaal uitging en de mensen in mijn hostel die achtergebleven waren ook al, laten we het netjes houden, ietwat aangeschoten waren, ben ik op tijd naar bed gegaan. De volgende dag zouden Simone en ik namelijk de bus naar Pai nemen!