Fietsavonturen en meer in Pai
Door: Liza
Blijf op de hoogte en volg Liza
22 April 2015 | Thailand, Chiang Mai
Pai, 16 – 18 april
About Pai: “…but adventurous trekkers soon started to flood in along with a wave of backpackers looking for cheap grass, easily available opium and something to do while waiting for the next Ko Pha Ngan full moon party. […] the drug scene has now been seriously clamped down upon and Pai has had a bit of a rebranding as a rural Chiang Mai with wholesome activities, picturesque scenery and a chilled out scene”. Gelukkig geen drugshol meer dus, maar wel hipster-paradise. Wat betekent date er goedkope mojito’s te krijgen zijn. Helemaal niks mis mee.
We hadden kunnen weten dat alle backpackers zouden doorreizen naar Pai na Songkran, maar dat nam niet weg dat we er zelf ook heen wilden (Simone had besloten nog een stukje met mij mee te reizen). Aangezien we toch geen bus van tevoren konden boeken (alles was dicht) in de dagen tijdens Songkran, zijn we na ons ontbijtje maar op de bonnefooi naar het busstation van Chiang Mai gegaan. Eenmaal daar aangekomen bleek het inderdaad enorm druk te zijn. We zouden 5.5 uur moeten wachten, maar kregen wel plaatsen voorin het busje. Na ons kwamen nog tientallen anderen, die ongetwijfeld meer uren wachtend hebben doorgebracht, dus wij hadden nog geluk. We hebben ons in de tussentijd maar in het winkelcentrum naast het busstation gesetteld.
Na veel lezen, schrijven, en eten (iets willekeurigs van een plaatjes-menu, altijd spannend), was het zover: op naar Pai! En ik moet zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest met Primatour reispilletjes. Ik heb heerlijk geslapen terwijl het minibusje 762 bochten trotseerde tijdens een 3,5-uur durende rit! Zoals Simone en ik al tegen elkaar zeiden voordat we het busje in stapten en ons voorbereid hadden op het ergste: “misschien valt het na alle horror-kots-verhalen best wel mee”. Ik was zelfs onder de indruk van de rijkunsten van onze chauffeur, en dat zeg ik niet heel snel. Misschien had het iets te maken met het feit dat zijn vrouw naast hem zat..
Mijn hostel in Pai (Common Grounds) was letterlijk om de hoek van het busstation, en was vanaf minuut 1 geweldig. Super leuke, relaxte, sfeer, vriendelijke staff, en ik kreeg zelfs een welkomspakketje met wc-papier, stukje zeep, handdoek, kaart van Pai en een flesje water. S’avonds hebben Simone en ik samen met George, een jongen uit Texas die we hadden leren kennen op het busstation in Chiang Mai, gehangen in een bar genaamd “The Secret Garden” (je moest eerst door een smal steegje voordat je er kon komen) en ja, inderdaad die mojito’s gedronken onder het genot van goede live muziek. Heerlijk.
Alle cafeetjes in Pai, behalve een paar die zich aan de andere kant van de rivier bevinden, gaan om 12 uur dicht. Eigenlijk best fijn, want dat betekent dat het na die tijd een stuk rustiger op straat is en je ook nog eens kan slapen.
Omdat Simone en ik allebei een beetje geschrokken waren door het hoge percentage aan ongevallen met scooters, hadden we besloten een mountainbike te huren om zo wat bezienswaardigheden rondom Pai te bezoeken. Dit hebben we geweten. Na wat moeite gedaan te hebben om de mountainbikes te krijgen (na ons ontbijt was ineens alles verhuurd), konden we eindelijk op pad.
We hadden George overgehaald om mee te gaan. Ik denk dat hij de volgende keer wel twee keer nadenkt voordat hij weer meegaat met twee gekke Nederlanders, maar een avontuur was het wel. Het begon eigenlijk al bij de eerste berg, die we al hijgend en puffend op fietsten. Even voor de duidelijkheid: het was midden op de dag in de volle zon en zo rond de 37 graden. Na ongeveer 3 km stopten we bij Coffee in Love om even te genieten van het uitzicht.
Op het moment dat we weer moed hadden verzameld om door te gaan, begaf de achterband van mijn fiets het. Normaalgesproken zou ik dit zelf wel kunnen maken, maar ik had natuurlijk geen repareer doosje en fietspomp bij me, en de mensen bij Coffee in Love verstonden niet wat we ze wilden duidelijk maken. Nadat George tevergeefs naar een tankstation was gefietst (en weer terug), belden we de man van de fietsverhuur op (was ik even blij dat ik net een Thaise simkaart had aangeschaft). Deze sputterde tegen, zelfs nadat George op een wat dwingende manier had duidelijk gemaakt dat het toch echt zijn probleem was (volgens de voorwaarden was het de onze, maar daar hadden we natuurlijk niks aan). Maar nee, de hoorn ging erop en dat was dat.
Je had dus ook onze gezichten moeten zien toen tijdens ons ‘eh, shit, wat nu’- moment ineens de fietsverhuur man kwam opdagen! Hij nam mijn fiets mee, en bracht hem na een half uurtje weer terug. Wie had dat gedacht. (Ik was later bang dat hij me ervoor zou laten betalen, maar toen we de fietsen terug brachten was hij er niet, gelukkig).
We konden dus verder. Ik zal jullie de details besparen, maar laten we zeggen dat we uiteindelijk vermoeid, oververhit en heel bezweet bij de Pambok waterval aankwamen (die overigens heel mooi was, maar we gingen overduidelijk het water in voor de verkoeling). Onderweg werden we aangemoedigd door alle luilakken op scooters, en bij de waterval stonden we later dus ook bekend als ‘the crazy people on their bicycles’. Tja, we zijn en blijven Nederlanders..
We besloten niet het hele rondje te fietsen zoals gepland, en ik denk serieus ook niet dat we dat gehaald hadden. Daarnaast raakten onze remmen ook oververhit op enig moment, wat niet heel wenselijk is op het moment dat je bergafwaarts gaat. Op de terugweg besloten we langs een leuk uitziend cafeetje te gaan, en dit heeft ons niet teleurgesteld. Wat een paradijsje is het Pai Na Pai Ta hotel! We hebben vervolgens daar uren doorgebracht met hangen, ijskoude verse drankjes drinken en zelfgemaakt kokosnootijs te eten. Niet verkeerd! (Lidy en Jo, dit is een aanrader voor jullie als jullie wel scooters huren! Net buiten Pai, en de kleine bungalows zagen er geweldig uit: http://www.agoda.com/paina-paita-home/hotel/pai-th.html).
Toen we eenmaal weer in Pai terug waren, zijn we nog wat verder gefietst en hebben de lokale markt en enkele lokale huisjes naast de rivier gezien. Apart: zo dicht bij het kleine centrum van het dorpje, maar zo anders. Pai is namelijk zo toeristisch, dat je soms neigt te vergeten dat de lokale bevolking ook nog ergens woont.
Toen ik weer terug kwam bij mijn hostel en even naar de wasserette om de hoek liep om mijn was op te halen, bleek mijn was ineens weg te zijn. Opgehaald door ‘twee van je vrienden’. Even een klein stress moment, want ja, wie wil nou in hemelsnaam de afgedankte kleren van een backpacker stelen?! Uiteindelijk bleek dat drie jongens de verkeerde was voor een vriendin van hen hadden meegenomen. Oeps, maar gelukkig hadden ze het netjes weer teruggebracht. Later hadden we een gezamenlijk diner bij mijn hostel met mijn favoriete massaman curry, en zijn met een stel anderen nog naar verschillende barretjes geweest. Een goede, avontuurlijke dag dus!
Eigenlijk had ik maar gepland om 2 nachten in Pai te blijven, maar ik wilde graag nog een dagje blijven. Na de volgende dag lang uitgeslapen te hebben, kwamen we erachter dat er een festival was bij het Huai Dimi meer vlakbij Pai, het Pai Green Earth Festival of Music and Art. Hier zijn we dan ook s’avonds heengegaan, en het was echt geweldig! Niet heel groot, niet te veel mensen, decor van bamboestokken en gekleurde lappen stof, en dansbare muziek. Juist omdat het zo onverwacht was, was het zo leuk!
Op de terugweg naar het hostel van Simone waar we zouden verblijven kwamen we ineens Scott random tegen, die we eerder hadden ontmoet in Chiang Mai. We wisten dat hij in Pai was, maar hadden hem nergens gezien dus we hadden niet meer gedacht dat we hem nog zouden zien. Na een leuk gesprek gaf hij ons een goede tip: ‘Do not make plans for one day. Just go somewhere and see what grabbes your attention. Follow people, follow their stupid actions and just see where you will end up.’ Dit ga ik zeker nog wel een keer doen.
Op weg dus naar mijn volgende bestemming voor meer avonturen!
About Pai: “…but adventurous trekkers soon started to flood in along with a wave of backpackers looking for cheap grass, easily available opium and something to do while waiting for the next Ko Pha Ngan full moon party. […] the drug scene has now been seriously clamped down upon and Pai has had a bit of a rebranding as a rural Chiang Mai with wholesome activities, picturesque scenery and a chilled out scene”. Gelukkig geen drugshol meer dus, maar wel hipster-paradise. Wat betekent date er goedkope mojito’s te krijgen zijn. Helemaal niks mis mee.
We hadden kunnen weten dat alle backpackers zouden doorreizen naar Pai na Songkran, maar dat nam niet weg dat we er zelf ook heen wilden (Simone had besloten nog een stukje met mij mee te reizen). Aangezien we toch geen bus van tevoren konden boeken (alles was dicht) in de dagen tijdens Songkran, zijn we na ons ontbijtje maar op de bonnefooi naar het busstation van Chiang Mai gegaan. Eenmaal daar aangekomen bleek het inderdaad enorm druk te zijn. We zouden 5.5 uur moeten wachten, maar kregen wel plaatsen voorin het busje. Na ons kwamen nog tientallen anderen, die ongetwijfeld meer uren wachtend hebben doorgebracht, dus wij hadden nog geluk. We hebben ons in de tussentijd maar in het winkelcentrum naast het busstation gesetteld.
Na veel lezen, schrijven, en eten (iets willekeurigs van een plaatjes-menu, altijd spannend), was het zover: op naar Pai! En ik moet zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest met Primatour reispilletjes. Ik heb heerlijk geslapen terwijl het minibusje 762 bochten trotseerde tijdens een 3,5-uur durende rit! Zoals Simone en ik al tegen elkaar zeiden voordat we het busje in stapten en ons voorbereid hadden op het ergste: “misschien valt het na alle horror-kots-verhalen best wel mee”. Ik was zelfs onder de indruk van de rijkunsten van onze chauffeur, en dat zeg ik niet heel snel. Misschien had het iets te maken met het feit dat zijn vrouw naast hem zat..
Mijn hostel in Pai (Common Grounds) was letterlijk om de hoek van het busstation, en was vanaf minuut 1 geweldig. Super leuke, relaxte, sfeer, vriendelijke staff, en ik kreeg zelfs een welkomspakketje met wc-papier, stukje zeep, handdoek, kaart van Pai en een flesje water. S’avonds hebben Simone en ik samen met George, een jongen uit Texas die we hadden leren kennen op het busstation in Chiang Mai, gehangen in een bar genaamd “The Secret Garden” (je moest eerst door een smal steegje voordat je er kon komen) en ja, inderdaad die mojito’s gedronken onder het genot van goede live muziek. Heerlijk.
Alle cafeetjes in Pai, behalve een paar die zich aan de andere kant van de rivier bevinden, gaan om 12 uur dicht. Eigenlijk best fijn, want dat betekent dat het na die tijd een stuk rustiger op straat is en je ook nog eens kan slapen.
Omdat Simone en ik allebei een beetje geschrokken waren door het hoge percentage aan ongevallen met scooters, hadden we besloten een mountainbike te huren om zo wat bezienswaardigheden rondom Pai te bezoeken. Dit hebben we geweten. Na wat moeite gedaan te hebben om de mountainbikes te krijgen (na ons ontbijt was ineens alles verhuurd), konden we eindelijk op pad.
We hadden George overgehaald om mee te gaan. Ik denk dat hij de volgende keer wel twee keer nadenkt voordat hij weer meegaat met twee gekke Nederlanders, maar een avontuur was het wel. Het begon eigenlijk al bij de eerste berg, die we al hijgend en puffend op fietsten. Even voor de duidelijkheid: het was midden op de dag in de volle zon en zo rond de 37 graden. Na ongeveer 3 km stopten we bij Coffee in Love om even te genieten van het uitzicht.
Op het moment dat we weer moed hadden verzameld om door te gaan, begaf de achterband van mijn fiets het. Normaalgesproken zou ik dit zelf wel kunnen maken, maar ik had natuurlijk geen repareer doosje en fietspomp bij me, en de mensen bij Coffee in Love verstonden niet wat we ze wilden duidelijk maken. Nadat George tevergeefs naar een tankstation was gefietst (en weer terug), belden we de man van de fietsverhuur op (was ik even blij dat ik net een Thaise simkaart had aangeschaft). Deze sputterde tegen, zelfs nadat George op een wat dwingende manier had duidelijk gemaakt dat het toch echt zijn probleem was (volgens de voorwaarden was het de onze, maar daar hadden we natuurlijk niks aan). Maar nee, de hoorn ging erop en dat was dat.
Je had dus ook onze gezichten moeten zien toen tijdens ons ‘eh, shit, wat nu’- moment ineens de fietsverhuur man kwam opdagen! Hij nam mijn fiets mee, en bracht hem na een half uurtje weer terug. Wie had dat gedacht. (Ik was later bang dat hij me ervoor zou laten betalen, maar toen we de fietsen terug brachten was hij er niet, gelukkig).
We konden dus verder. Ik zal jullie de details besparen, maar laten we zeggen dat we uiteindelijk vermoeid, oververhit en heel bezweet bij de Pambok waterval aankwamen (die overigens heel mooi was, maar we gingen overduidelijk het water in voor de verkoeling). Onderweg werden we aangemoedigd door alle luilakken op scooters, en bij de waterval stonden we later dus ook bekend als ‘the crazy people on their bicycles’. Tja, we zijn en blijven Nederlanders..
We besloten niet het hele rondje te fietsen zoals gepland, en ik denk serieus ook niet dat we dat gehaald hadden. Daarnaast raakten onze remmen ook oververhit op enig moment, wat niet heel wenselijk is op het moment dat je bergafwaarts gaat. Op de terugweg besloten we langs een leuk uitziend cafeetje te gaan, en dit heeft ons niet teleurgesteld. Wat een paradijsje is het Pai Na Pai Ta hotel! We hebben vervolgens daar uren doorgebracht met hangen, ijskoude verse drankjes drinken en zelfgemaakt kokosnootijs te eten. Niet verkeerd! (Lidy en Jo, dit is een aanrader voor jullie als jullie wel scooters huren! Net buiten Pai, en de kleine bungalows zagen er geweldig uit: http://www.agoda.com/paina-paita-home/hotel/pai-th.html).
Toen we eenmaal weer in Pai terug waren, zijn we nog wat verder gefietst en hebben de lokale markt en enkele lokale huisjes naast de rivier gezien. Apart: zo dicht bij het kleine centrum van het dorpje, maar zo anders. Pai is namelijk zo toeristisch, dat je soms neigt te vergeten dat de lokale bevolking ook nog ergens woont.
Toen ik weer terug kwam bij mijn hostel en even naar de wasserette om de hoek liep om mijn was op te halen, bleek mijn was ineens weg te zijn. Opgehaald door ‘twee van je vrienden’. Even een klein stress moment, want ja, wie wil nou in hemelsnaam de afgedankte kleren van een backpacker stelen?! Uiteindelijk bleek dat drie jongens de verkeerde was voor een vriendin van hen hadden meegenomen. Oeps, maar gelukkig hadden ze het netjes weer teruggebracht. Later hadden we een gezamenlijk diner bij mijn hostel met mijn favoriete massaman curry, en zijn met een stel anderen nog naar verschillende barretjes geweest. Een goede, avontuurlijke dag dus!
Eigenlijk had ik maar gepland om 2 nachten in Pai te blijven, maar ik wilde graag nog een dagje blijven. Na de volgende dag lang uitgeslapen te hebben, kwamen we erachter dat er een festival was bij het Huai Dimi meer vlakbij Pai, het Pai Green Earth Festival of Music and Art. Hier zijn we dan ook s’avonds heengegaan, en het was echt geweldig! Niet heel groot, niet te veel mensen, decor van bamboestokken en gekleurde lappen stof, en dansbare muziek. Juist omdat het zo onverwacht was, was het zo leuk!
Op de terugweg naar het hostel van Simone waar we zouden verblijven kwamen we ineens Scott random tegen, die we eerder hadden ontmoet in Chiang Mai. We wisten dat hij in Pai was, maar hadden hem nergens gezien dus we hadden niet meer gedacht dat we hem nog zouden zien. Na een leuk gesprek gaf hij ons een goede tip: ‘Do not make plans for one day. Just go somewhere and see what grabbes your attention. Follow people, follow their stupid actions and just see where you will end up.’ Dit ga ik zeker nog wel een keer doen.
Op weg dus naar mijn volgende bestemming voor meer avonturen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
