Laatste dagen in Thailand

Chiang Mai & Chiang Rai 23 – 26 april

Eenmaal weer terug in Chiang Mai probeerden de Songtheaw taxichauffeurs me meteen af te zetten door 140 baht te vragen om mij naar het centrum te rijden. Mooi niet, ik wist heus wel dat de prijs rond de 30-50 baht lag.

Toen ik aankwam bij mijn hostel, Big & O’s House, werd ik meteen ontzettend warm ontvangen door de eigenaresse. Ze wist me van alles te vertellen en gaf me het adres van een medical clinic een stukje verderop. Ik had namelijk een infectie bij mijn navel opgelopen in Soppong. Vraag me niet hoe ik eraan kwam, maar het leek me goed om het even te laten nakijken omdat ik in de vleermuizengrotten door het water was gekropen. Daarnaast was dit natuurlijk ook een reden om eens kennis te maken met het zorgsysteem in Thailand.

Iedereen bij de medical clinic keek me een beetje schaapachtig aan. Ik heb het vermoeden dat er weinig toeristen komen. Toen ik, een spierwit roodharig meisje, er dus bij kwam zitten, was dat natuurlijk ontzettend interessant. Omdat ik niet helemaal wist hoe het hier werkte, ging ik ook maar gewoon zitten net als iedereen. Pas toen er een andere toerist naar de balie liep en een papiertje invulde, ben ik ook maar even navraag gaan doen. Uiteindelijk heb ik netjes anderhalf uur gewacht op mijn beurt met een klassiek muziekje op de achtergrond. De dokter stelde me enigszins gerust dat het een normale infectie was (geen probleem, even microscoop erbij pakken, niets paar dagen wachten op de uitslag!), en schreef me meteen een antibiotica kuur van een week voor. Antibiotica gaat hier natuurlijk als warme broodjes over de plank. Maargoed, het zij zo. Liever die infectie weg voordat ik naar Laos ga, waar het zorgsysteem niet bepaald aanwezig is.

S ’avonds heb ik met Tara en Chris (die ik in de Cave Lodge had leren kennen) ontzettend lekker gegeten bij een restaurant waar echt alleen lokale mensen komen. Leuk detail is dat het restaurant niet echt muren heeft en zich bevindt op de 1e verdieping, waardoor je met je voeten over de kant van de randen kunt bungelen tijdens het eten. Leuk gezicht vanaf een afstandje ook, al die voetjes.

Tara is half Thais, dus dat was handig met het bestellen. Ze wist precies wat lekker was. Uiteindelijk hebben we een heerlijke witte vis gegeten met gember (en hele hete peper waar ik zo’n 5 minuten lang in gestikt ben), en allemaal soorten gekookte groenten (o.a. Thaise boerenkool). Toen we ons eten net ophadden kwam er een man naar ons toe die nieuwsgierig vroeg hoe we bij dit plekje beland waren. Hij vertelde dat hij elke keer als hij in Chiang Mai is hier eet, en dat hij het eten hier het allerlekkerst vinden. Bedankt voor de goede restaurant keuze dus, Tara!

Het was me bij aankomst in het hostel ook gelukt om een plekje te bemachtigen voor een bezoek aan het Elephant Retirement Park. Olifanten zijn altijd al mijn lievelingsdieren geweest, dus ik wilde ze graag van dichterbij zien, maar wel alleen als ik zeker wist dat ze goed behandeld worden. Beatrice had eerder al een klein onderzoek gedaan naar welke parken te vertrouwen zijn, en kwam toen ook op deze uit. ERP is een van de weinige parken waar ze helemaal niet op de olifanten rijden, zelfs niet zonder stoeltjes.

We werden eerst verteld over de olifanten die ze in het park hadden, waaronder een babyolifant van 19 dagen oud! Interessant om te vermelden is misschien het feit dat ze de olifanten huren van de eigenaren, zodat de olifanten niet te werk worden gesteld. Kopen is bijna niet te doen, want dat zou een miljoen Baht per olifant kosten (voor moeder + baby zelfs 3 miljoen). Er gaat dus een hele business schuil achter deze olifantenparken!

We hebben de olifanten bananen gegeven, zijn met het water ingegaan, hebben ze een modderbad gegeven (inclusief onszelf) en hebben ze vervolgens weer schoongemaakt in het water. Een hele leuke dag dus. Het was fijn om te zien dat er echt om de dieren gegeven wordt. Wel had ik mijn bedenkingen toen 1 van de olifanten voor ons ging dansen, want dat lijkt me niet heel natuurlijk, maar verder werden ze gelukkig heel vrij gelaten. Foto’s zijn te vinden op de Facebook pagina van het park, mochten jullie benieuwd zijn.

De dag erna ging mijn wekker heel vroeg omdat ik zeker wilde zijn dat ik de bus naar Chiang Rai kon pakken. Tijdens het wachten op mijn bus werd ik vanuit alle kanten door nieuwsgierige mensen aangesproken. Van een echt gesprek kwam het helaas niet, want de meeste mensen konden maar 1 of 2 woorden Engels. Toen ik mijn boekje maar pakte om wat dingen op te schrijven, werd er ongegeneerd meegekeken door de man die naast me zat. Niet dat hij het kon begrijpen, maar het was blijkbaar alsnog ontzettend interessant.

Toen ik mijn bus zag was ik wel even stil. Ik had een kaartje gekocht voor de VIP bus omdat dat op verschillende blogs werd aangeraden. Wist ik veel dat die zo luxe waren! Een uitklapbaar voetensteuntje, verstelbare rugleuning, genoeg beenruimte, airco, flesje water, worstenbroodje en een slechte film om te kijken onderweg.. Als ik dat had geweten was de normale/tussenklasse bus ook wel goed geweest. Maar mij hoor je niet klagen hoor!

De stad Chiang Rai vond ik niet heel bijzonder. Ja, er zijn tempels en wat markten, maar de sfeer is duidelijk anders dan in Chiang Mai. Er zijn weinig mensen op straat, en al helemaal geen reizigers. Na wat rondgelopen te hebben ben ik weer teruggegaan naar mijn hostel, die alle goede reviews waarmaakte. Wat is alles mooi, schoon & luxe! Er is een pooltafel, klein zwembad, een hele rij schone douches met zeep en shampoo en de bedden liggen lekker.

Helaas begon het net keihard te regenen toen ik met wat mensen naar de zaterdagmarkt wilde gaan, dus uiteindelijk hebben we in een restaurantje op loopafstand maar wat gegeten.

Eenmaal weer terug in mijn hostel zag ik op Facebook dat Beatrice, het eerste meisje dat ik had leren kennen in Chiang Mai, veilig was tijdens de aardbeving in Nepal. He, wat?! Aardbeving in Nepal? Toen pas las ik alle berichten. Wat ontzettend heftig. Zoiets zet je toch wel even aan het denken, want voor het zelfde geld had ik besloten daar ook naar het Mt Everest basecamp te gaan. Of gewoon het idee dat iemand met wie je een paar dagen nog heel vrolijk hebt opgetrokken, er ineens niet meer kan zijn. Aldus Beatrice: “luckily I stayed in one of the hostels that did not collapse. [..] Makes me feel very humble for sure”. Dat kan ik me ontzettend goed voorstellen. Later hoorde ik dat er ook nog twee oud-studiegenoten van mij zitten, maar dat zij gelukkig ook veilig zijn. Maar die 6000 anderen..

De volgende dag werd ik om stipt half 9 opgehaald door Mr. Bee van de Chiang Rai Bicycle Tour. Ik had namelijk na veel hele goede recensies gelezen te hebben een fietstocht geboekt naar de witte tempel en het platteland. De omgeving scheen namelijk ontzettend mooi te zijn. Aangezien ik de stad toch niet heel veel aan vond leek dit me de perfecte manier om nog wat leuke dingen te zien en mijn dagen vol te krijgen.

Vanuit mijn hostel gingen we eerst door naar het huis van Mr. Bee en zijn familie. Daar werd ik opgewacht door zijn broer Amon, alias mijn personal trainer voor de dag. Het tempo had hij er behoorlijk inzitten! We zijn langs rijstvelden, rubber plantages, dorpjes, een ontzettend grote zittende Buddha, de witte tempel, een thee plantage en een lokale markt gefietst. Onderweg zijn we meerdere keren gestopt. Om foto’s te nemen, maar ook om van het lokale eten te genieten. Wauw, wat was dit een mooie tocht en wat was het leuk om zo op sleeptouw genomen te worden! Alle velden waren veel groener in Soppong, en hier en daar zagen we wat koeien en waterbuffels. Wel moest ik af en toe goed uitkijken. ‘Als een kip zonder kop’ geldt zeker voor de kippen die zomaar de weg op rennen en dan precies de kant opgaan waar jij fietst. Zo heb er met piepende banden 1 moeten ontwijken toen ik net vaart maakte voor een helling. Beetje jammer.

Onze eerste echte stop was na 18 km bij een supermarktje. Nieuwsgierig keken 3 kleine kindjes mij al glimlachend aan terwijl ik dankbaar mijn cola opdronk. Amon nam daarna uitgebreid de tijd om mij van alles te laten zien, waaronder roze eieren en levende kikkers in plastic zakjes. Jaja, dit is een lokaal supermarktje in Azie he..

Onderweg en tijdens de lunch in een lokaal buitenrestaurantje (eigenlijk gewoon een open keuken met wat plastic stoelen) wist Amon ook veel te vertellen. Daarnaast wist hij natuurlijk ook de ‘extraatjes’ bij alles wat we bezochten. Zo ook bij de witte tempel: net buiten het terrein ligt de werkplaats. Daar hebben we in alle rust (er komen weinig tot geen toeristen) kunnen kijken hoe mensen bezig waren om met de hand alle onderdelen te maken. Hier komen ontzettend veel stukjes spiegel bij kijken en het is een enorm gepriegel.

Moe en ietwat verbrand werden we na precies 54,85 km gefietst te hebben opgehaald bij de thee plantage. Hier kreeg ik allemaal lekkere stukjes mango, banaan, rijstkoekjes en andere lokale lekkernijen (iets met kokosmelk, pompoen, verse kokosnoot en allemaal zoete gekleurde jelly stukjes) voorgeschoteld. Dit hadden we toch maar even mooi gedaan! Zeker een aanrader!

Eenmaal weer terug bij mijn hostel heb ik wat meer contact gemaakt met de andere backpackers die er verbleven. Samen zijn we naar de avondmarkt gegaan, die vooral bestond uit heel veel eetstandjes waar allemaal soorten vlees werd verkocht. Jon uit Denemarken en ik raakte op een gegeven moment de rest van de groep kwijt en hebben ons toen maar gesetteld aan de rand van de dansvloer. Na ontzettend gesmuld te hebben van onder andere een massaman curry, verse fruit smoothie, worst gevuld met noodles en een soort gefrituurde worstjes, hebben wij ons ook maar aan de traditionele danspasjes gewaagd. Wat was dit leuk zeg! Ook leuk om te zien hoe alle mannen soepel en zonder schaamte meedansen, dat is in Europa wel anders..

Dit was tevens voorlopig mijn laatste dag in Thailand, de volgende ochtend zou ik vertrekken naar Luang Prabang in Laos!